همه می‌ترسند، حتی سایه‌هاشان. من برای عشق نیامده‌ام—برای مرگ آمده‌ام. می‌خواهم هر عضوِ آن خانواده‌ی جنایتکار را نابود کنم. پس وقتی یک غریبه‌ی زخمی به دنبال پناه زیر تختِ من می‌خزد، به او رحم نمی‌کنم. او فقط یک مهره است... و من بازی را تنهایی ادامه می‌دهم."**

خسته از شهر، وسایلم را برداشتم و به کوه زدم. یک هفته تنها در کلبه، دور از همه چیز. فکر کردم اینجا می‌توانم دوباره خودم را پیدا کنم. اما وقتی در پیاده‌روی گم شدم، به کلبه‌ای دیگر رسیدم. حالا دو انتخاب دارم: درخواست کمک کنم... یا شب را در جنگل تنها بگذرانم. 

زندگی ماهرخ تا هجده‌سالگی مثل یک رویای شیرین بود: خانواده‌ای دوست‌داشتنی، آرامش و خوشبختی. اما یک روز، همه چیز زیر و رو شد… وقتی فهمید می‌تواند نجواهای مردم را از آن سوی شهر بشنود! نه، این یک بیماری نبود—این یک قدرت بود. و این تازه آغاز ماجرا بود… کم‌کم نیروهای دیگری در وجودش بیدار شدند. اما یک چیز قطعی بود: او نه از انسان‌ها بود، نه از افسانه‌ها. پس چه بود؟ در میان این همه راز، ماهرخ رویایی دیگر هم داشت: سفر به فضا. او عاشق ستاره‌ها بود و باور داشت که جایی میان کهکشان‌ها، پاسخ همه سوالاتش را پیدا خواهد کرد. آیا روزی لباس فضانوردی به تن خواهد کرد؟ آیا موجودات فرازمینی را ملاقات خواهد کرد؟ و از همه مهم‌تر… آیا قدرت‌های مرموزش او را به سمت سرنوشتی بزرگ هدایت می‌کنند؟ 

بارانا فکر می‌کرد عشق واقعی را پیدا کرده، تا اینکه در روز تولد دوست‌پسرش، حقیقتی تلخ برملا می‌شود: او از کودکی در دنیای زنانه زندگی کرده است. با طرد شدن، تصمیم می‌گیرد در جشن عروسی او شرکت کند، اما آن شب، سرنوشت، درس‌هایی سخت و زیبا را برایش رقم می‌زند...

هاشم دختری را پیدا می‌کند که دقیقاً مطابق معیارهای اخلاقی است که برای همسر آینده‌اش در نظر داشته. با این فکر که خوابی که دیده بود دارد به واقعیت تبدیل می‌شود، عاشقش می‌شود و در احساساتش غرق می‌گردد...

آخرش  دیدی چه شد؟ یادت که هست ؟همیشه می‌گفتی آخرش دیگه‌‌‌ خوشبختیه...انگار راست می‌گفتی آخر قصمون خوشبختی بود اما فقط برای خودت برای من آخرش تنهایی بیش نبود آخرش من موندمو‌اون همه خاطرات آخرش من موندم فکر خیال تو ، عشقِ تو :) من موندم یه دل شکسته راستش، انگار آخرش پایانِ من بودُ آغاز تو 

عشقی که در پس دیوارهای بلند منتظر است...دختری که یاد گرفته تکیه‌گاه خود باشد، حالا تکیه‌گاه دیگران است. هرچند چهره‌اش صلابت سنگ را دارد، اما قلبش نرمی ابریشم را حفظ کرده. در عمق وجودش، آرزوی کوچکی دارد: روزی کسی بیاید و بگوید "بگذار من هم تکیه‌گاه تو باشم". او که فکر می‌کند دیگر نمی‌تواند عشق بورزد، نمی‌داند که قلبش فقط به خواب زمستانی رفته و منتظر بهاری است که آن را بیدار کند.

«پروژه‌ی "ازدواج سنتی" نهال و کیهان، آزمایشی است بر ماهیت قدرت و عشق. کیهان، معمار زندگی مشترک است و نهال، بازوی اجرایی. تا زمانی که خیانت، این سیستم را متلاشی می‌کند. اما شاید *گناه اصلی را باید در قواعد این بازی جستجو کرد...*»