ماجرا از اونجا شروع میشه که "نازی" به جونِ دخترعمه‌ش مجبور میشه بره ایران. تو این سفر یهو چشمش می‌افته به "فریدون". دیدن دوبارهٔ فریدون و التماس‌های "سوزان" که یه چیزِ با‌اصطلاحاً "ناخواسته" رو قبول کنه، زندگیشو یه‌دفعه به هم می‌ریزه و می‌بینه کلی رازِ قایم‌مکنی تو کار بوده...  

پس از سالها تحقیق درباره نسخه‌های خطی پزشکی دوران صفوی، دکتر آرمان زند به ایران بازمیگردد، اما یک سنت قدیمی خانوادگی او را مجبور به ازدواج با دانشجوی ارشدش میکند. آیا این سنت ریشه در یک راز چندصدساله دارد؟ 

"از دل تاریکی به اعماق تاریک‌تری سقوط کردم. به آغوش کسی که مرگ را مثل نفس کشیدن می‌شناخت. وقتی توسط چنین موجودی آلوده شوی، دیگر هر تماس دیگری بی‌معنا می‌شود. این قاتل فلسفی با آن هوش شیطانی، با آن توانایی عجیب در بازی با مرزهای حیات، یا روحت را می‌دزدد یا به اوجی از هستی می‌رساند که هرگز تصورش را نمی‌کردی..."

سایه، دختر دانشجوی باهوش اما مرموزی است که برای تأمین هزینه‌های زندگی، بازی‌های خطرناکی با پسرها می‌کند. وقتی "نوید"، استاد دانشگاه، او را به شرکتش می‌آورد، با "فرهان"، مردی ثروتمند و صاحب عمارتی که عمه‌اش سال‌هاست در آن خدمت می‌کند، آشنا می‌شود. اما این عمارت پر از راز است و هرچه سایه بیشتر کنجکاوی می‌کند، به حقایقی تلخ درباره گذشته‌اش پی می‌برد...

«او یک وکیل موفق بود با رازی مُهرکُشته در چمدانِ آرمانی‌هایش: پارافیلیایی که جامعه را به تمسخرش واداشته بود. من؟ دختری با زخمِ مادرزادیِ ننگین—همان چیزی که از کودکی طعمِ طرد را زیر دندانم له کرد. تا روزی که چشمانِ تاریکش مرا در کافه‌ای محقر شکار کرد و به دنیایِ زیرزمینی‌اش کشاند؛ دنیایی از محرومانِ مُعشوق، آدم‌هایی با دردهایِ کبود و عشق‌هایِ وارونه.این داستانِ ماست:سقوط از لبه‌یِ پرتگاهِ تنهایی...عشقی که مثل قارچ در تاریکی می‌روید... و اوجِ گرفتن بر فرازِ جهنمِ آدم‌هایِ "عادی".پ.ن: عشقِ واقعی گاهی شبیه به جراحت است—همیشه درد می‌کند، اما بدونِ آن، زنده نیستی.» 

مرگ پدر مثل توفانی سهمگین بر سر خانواده بیتا فرود آمد. نه مرگی آرام، بلکه پایانی تلخ برای مردی که رسوایی همسرش، قطره قطره جانش را می‌کشید. حالا تنها یادگارش: انبوهی از قبض‌های پرداخت نشده و چشمان نگران فرزندانش بود. رضا، شانه‌هایش را راست کرد و اداره کارگاه را به عهده گرفت. اما بیتا نمی‌توانست تماشاچی باشد. "بگذار من هم کمک کنم!" التماسش می‌کرد. هر روز، هر ساعت. ولی انگار دنیا برای این خانواده آزمونی سخت‌تر تدارک دیده بود... گرهی که به این زودی‌ها باز نمی‌شد.

«به فرمان سرنوشت، ملکه‌ای زاده شدم— ولی ارادهٔ من نبود! وجودم از جنس ستارگان بود و این خیانت به تاج محسوب شد! دادگاه غرید: "این زن یاغی است!" و تاج آهنین را از فرق سرم کَندند. صدای شکستنش چون رعد در قلمرو پیچید...تاجی از نور نبود، بلکه زنجیری طلایی بود— و من، هرگز شایستهٔ بندگیِ آن نبودم!»

**«بازی آخر بانو»**، شاهکاری از **بلقیس سلیمانی**، روایتگر زندگی پرپیچ‌وخم **گل‌بانو**، دختری روستایی است که میخواهد از تقدیر شومی که اطرافیانش برایش ساخته‌اند فرار کند. سلیمانی با نثری روان و طنزی گزنده، خواننده را به دنیای این زن جسور می‌کشاند؛ دنیایی که گاهی می‌خنداند، گاهی می‌گریاند، اما همیشه به یادمان می‌گذارد که زندگی برای گل‌بانو، **بازیِ بی‌رحمی** است که قواعدش را دیگران نوشته‌اند.در این رمان، گل‌بانو با سنت‌های دست‌وپاگیر، ازدواج تحمیلی، خواستگاران نامناسب و در نهایت جدایی و دزدیده شدن فرزندش روبه‌رو میشود. اما هرگز تسلیم نمیشود. **سلیمانی** در این اثر، با ترسیم شخصیت‌های متنوع و واقعی از جامعهٔ ایران در دههٔ ۶۰، روایتی فراموش‌نشدنی از مقاومت یک زن در برابر جبر زمانه خلق کرده است.