سایه، دختر دانشجوی باهوش اما مرموزی است که برای تأمین هزینه‌های زندگی، بازی‌های خطرناکی با پسرها می‌کند. وقتی "نوید"، استاد دانشگاه، او را به شرکتش می‌آورد، با "فرهان"، مردی ثروتمند و صاحب عمارتی که عمه‌اش سال‌هاست در آن خدمت می‌کند، آشنا می‌شود. اما این عمارت پر از راز است و هرچه سایه بیشتر کنجکاوی می‌کند، به حقایقی تلخ درباره گذشته‌اش پی می‌برد...

"یک لحظه کافی بود تا زندگی ایده‌آل چارلی مککنا نابود شود! مردی که همه چیز داشت - ثروت، ویلا، همسر زیبایش کلارک - حالا قربانی یک سوءقصد مرموز شده است. گلوله‌ای که به مغزش اصابت کرد، نه فقط سلامتی، بلکه خاطراتش را هم دزدید...اما یک چیز عجیب است: هرچه چارلی سعی می‌کند گذشته‌اش را به یاد آورد، تصویر آن شب وحشتناک مثل یک کابوس تکراری بازمی‌گردد. انگار مغز آسیب‌دیده‌اش نمی‌خواهد این راز را رها کند!"

«این رمان، دلنوشته‌ایست از عشقِ برکه و یزدان؛ دو دلی که در گردباد «نشدن‌ها» به هم چنگ می‌زنند. داستانی از اشتیاقی سوزان، از تلاش‌هایی که گاه به جرقه‌ای امید می‌رسد و گاه در تاریکی «نمی‌شود»ها گم می‌شود. اما چه زیباست این تقلا کردن در مسیر عشق! خواندنش نه فقط لطف که ضرورتی ست برای هر قلب تپنده‌ای...»

هاکان بیگ نه مرد عشق بود، نه قهرمان... او محصول یک ذهن شکسته بود؛ تکه‌تکه شده بین اوج شیدایی و حضیض افسردگی. سال‌ها انتقام سوختش را می‌کشید، تا اینکه در خیابان‌های تهران، لیلا را دید—نورِ نابِ یک دختر هفده‌ساله که انگار از دنیای دیگری آمده بود.ولی لیلا ترسید. ترسید از آن نگاهِ پر از آتش، از آن عشقِ بیمارگونه. و وقتی "نه" گفت، هاکان بیگ در آستانهٔ فروپاشی روانی قرار گرفت. حالا تنها راهش وسواسِ تصاحب بود. آیا این عشق بود؟ یا فقط یک توهمِ دیگر از ذهنِ آشفتهٔ مردی که هرگز یاد نگرفته بود چگونه سالم دوست بدارد؟ شاید پایان این داستان از همان اول نوشته شده بود...

آیا این یک تصادف بود؟ یا نقشه‌ای از پیش طراحی شده؟ پرونده‌ی قتل دوستش، او را به تاریک‌ترین زوایای گذشته‌اش کشاند. هرچه بیشتر کندوکاو کرد، بیشتر فهمید که این پرونده فقط درباره‌ی یک جنایت نیست… بلکه درباره‌ی رازی است که سال‌ها مدفون مانده بود. و حالا، او باید انتخاب کند: حقیقت را فاش کند، یا زندگی‌اش را زیر سایه‌ی این راز ادامه دهد.

آخرش  دیدی چه شد؟ یادت که هست ؟همیشه می‌گفتی آخرش دیگه‌‌‌ خوشبختیه...انگار راست می‌گفتی آخر قصمون خوشبختی بود اما فقط برای خودت برای من آخرش تنهایی بیش نبود آخرش من موندمو‌اون همه خاطرات آخرش من موندم فکر خیال تو ، عشقِ تو :) من موندم یه دل شکسته راستش، انگار آخرش پایانِ من بودُ آغاز تو 

عشقی که در پس دیوارهای بلند منتظر است...دختری که یاد گرفته تکیه‌گاه خود باشد، حالا تکیه‌گاه دیگران است. هرچند چهره‌اش صلابت سنگ را دارد، اما قلبش نرمی ابریشم را حفظ کرده. در عمق وجودش، آرزوی کوچکی دارد: روزی کسی بیاید و بگوید "بگذار من هم تکیه‌گاه تو باشم". او که فکر می‌کند دیگر نمی‌تواند عشق بورزد، نمی‌داند که قلبش فقط به خواب زمستانی رفته و منتظر بهاری است که آن را بیدار کند.

او فکر می‌کرد کنترل همه چیز را در دست دارد، اما دختری که سال‌ها در سایه انتظار کشیده بود، حالا نخ‌های این عروسک خیمه‌شب‌بازی را می‌کشد. کیارش در حالی که اسرارش مثل موریانه روحش را می‌خورد، در دام عشقی گرفتار می‌شود که هر دو را به پرتگاه می‌کشاند. تا آنجا که دیگر فرقی نمی‌کند چه کسی برنده است...