مرگ پدر مثل توفانی سهمگین بر سر خانواده بیتا فرود آمد. نه مرگی آرام، بلکه پایانی تلخ برای مردی که رسوایی همسرش، قطره قطره جانش را می‌کشید. حالا تنها یادگارش: انبوهی از قبض‌های پرداخت نشده و چشمان نگران فرزندانش بود. رضا، شانه‌هایش را راست کرد و اداره کارگاه را به عهده گرفت. اما بیتا نمی‌توانست تماشاچی باشد. "بگذار من هم کمک کنم!" التماسش می‌کرد. هر روز، هر ساعت. ولی انگار دنیا برای این خانواده آزمونی سخت‌تر تدارک دیده بود... گرهی که به این زودی‌ها باز نمی‌شد.