رها همیشه مستقل بود... اما اینبار بازی متفاوت بود! ورود ناخواسته‌اش به دنیای مافیا، او را میان دو مرد غریبه قرار داد—تنها کسانی که می‌توانستند جانش را نجات دهند. آیا می‌شد به آنها اعتماد کرد؟!" 

«این رمان، دلنوشته‌ایست از عشقِ برکه و یزدان؛ دو دلی که در گردباد «نشدن‌ها» به هم چنگ می‌زنند. داستانی از اشتیاقی سوزان، از تلاش‌هایی که گاه به جرقه‌ای امید می‌رسد و گاه در تاریکی «نمی‌شود»ها گم می‌شود. اما چه زیباست این تقلا کردن در مسیر عشق! خواندنش نه فقط لطف که ضرورتی ست برای هر قلب تپنده‌ای...»

آلا میثاقی تازه قدم به دنیای پزشکی گذاشته بود که یک اتفاق غیرمنتظره مسیر زندگی‌اش را تغییر داد. بازگشت به محلهٔ کودکی، او را با گذشته‌ای روبه‌رو می‌کند که حاتم سلطان‌زاده نقشی اساسی در آن داشته است. 

فرزاد که نمی‌تواند این وسوسه را تحمل کند، دختر را به زودی به عقد خود درمیآورد! اما آیا این ازدواج اجباری، آرامش میآورد؟ یا انفجاری از تمایلات سرکوبشده، خشم و حسادت؟

«یک قلب شکسته، یک زندگی بی.هدف، و رنجی که هرگز پایان نمی‌یابد...او دختری است که دنیا به او خیانت کرده؛ نه با یک بار، که بارها و بارها. از عشق رانده شده، از آدم‌های اطرافش زخم خورده، و حالا فقط یک پوسته‌ی خالی است که با لبخندی مصنوعی از کنار همه می‌گذرد. اما یک نفر، فقط یک نفر، جرأت میکند وارد این زندگی پر از درد شود. کسی که میداند نجات او خطرناک است، اما باز هم قدم پیش می‌گذارد. آیا این ناجی میتواند بارانی از نور باشد بر زندگی تاریک او؟ یا اینکه این بار هم تقدیر، قلبش را می‌شکند؟»

«تصمیم ویتنا بین عشق و خانواده، یک کابوس اخلاقی واقعی است: چطور می‌توانی کسی را که نفس‌هایت با او معنا پیدا می‌کند رها کنی، آن هم برای کسی که بودنش اساس هویت توست؟ این رمان، مثل یک میکروسکوپ به ذهن قهرمان زن می‌رود و نشان می‌دهد که گاهی عشق واقعی یعنی گذشتن از عشق... حتی اگر این انتخاب، بخشی از روح را برای همیشه خاموش کند.»

 

هاکان بیگ نه مرد عشق بود، نه قهرمان... او محصول یک ذهن شکسته بود؛ تکه‌تکه شده بین اوج شیدایی و حضیض افسردگی. سال‌ها انتقام سوختش را می‌کشید، تا اینکه در خیابان‌های تهران، لیلا را دید—نورِ نابِ یک دختر هفده‌ساله که انگار از دنیای دیگری آمده بود.ولی لیلا ترسید. ترسید از آن نگاهِ پر از آتش، از آن عشقِ بیمارگونه. و وقتی "نه" گفت، هاکان بیگ در آستانهٔ فروپاشی روانی قرار گرفت. حالا تنها راهش وسواسِ تصاحب بود. آیا این عشق بود؟ یا فقط یک توهمِ دیگر از ذهنِ آشفتهٔ مردی که هرگز یاد نگرفته بود چگونه سالم دوست بدارد؟ شاید پایان این داستان از همان اول نوشته شده بود...

دستِ گرمش روی کمرم سنگینی می‌کرد. "گرسنه‌ای؟" دروغِ نازکی برای پنهان کردن آنچه هر دو می‌دیدیم: کبودیِ انگشت‌مانند دور گردنش، مثل حلقه‌ای از یک دعوای خاموش.واکنشم غریزی بود: پرت کردن دستش، فرار با قدم‌های لرزان. باد به صورتم می‌خورد، ولی صدای ضربان قلبم از آن هم بلندتر بود. وقتی درِ خانه را پشت سرم کوبیدم، تازه فهمیدم دارم از چه فرار می‌کنم—نه از او، از این که می‌ترسیدم جواب را بدانم...