ساتیار به پانیذ گفت: «طبق فرمول من، مخرج مشترک من و تو بی‌نهایته!»پانیذ پرسید:«یعنی چی؟»ساتیار: «یعنی باید با من باشی... والا انتگرال زندگی‌ام واگر میشه!»بعد هم زد زیر خنده و دزدیدش و فرار کرد!

تابوت او را نه چوب ساخت، نه آهن. تابوتش را کلمات دوختند: *«کتکم نزن...»*، *«مادر...»*، *«متنفرم...»*. و حالا، هر فریاد بی‌صدایش، گلوله‌ایست به سمت گذشته‌ای که هنوز زنده‌اش می‌کُشد

سیاوش صرافیان، وارثی که مسیرش را گم کرد و در دل کوچه‌پس‌کوچه‌های تهران غرق شد. اما گاهی تقدیر یک فرشته نجات می‌فرستد: سوگند آریانفر، زنی که با قدرت قانون و عدالت آمد تا شاید بتواند سیاوش را از سقوط نجات دهد... 

شنبهٔ بعد،ماه بعد،اسفندِ آخر،اسفندِ فرضی،روزهای دور،روزهای خیلی دور...

مردم از ریاضی فراری‌اند، اما درسِ صفر را خوب یاد گرفته‌اند! او هم در زندگی من نقش صفر را بازی کرد: هرچه بودم، وقتی در او ضرب شدم، به هیچ رسیدم. پایانِ داستان معلوم است: صفر همیشه برنده است! 

در میان مارپیچهای یک بازی ذهنی پرالتهاب، مانا با آندریاس پیپر آشنا میشود؛ مردی که ایمان ندارد و خدای یگانه را انکار میکند. با این حال، گرایشی غریب میان آن دو پدید میآید. اما هنگامی که مانا از سختترین مرحلهی بازی میگذرد، ناگهان با قاتلی بیرحم مواجه میشود—کسی که خارج از بازی «قدرت ذهن» است، اما تقدیر مانا را در دستان خونین خود میفشرد... 

«تصور کنید یک پزشک مغرور و خودشیفته که عشق را "حماقتِ احساساتی" می‌داند، مجبور می‌شود برای مدیریت بیمارستان پدرش به ایران برگردد. اما زندگی برایش نقشه‌ای کشیده: عشقی آنقدر شدید که حاضر است همه‌چیز را رها کند… فقط برای اینکه در نهایت…؟»

آغاز زندگی، بازیِ شیرین روزهای کودکیست...در میانهٔ میدان، عشق و لجبازی درگیرند و در این نبرد، سکهٔ دل‌ها را می‌سنجند. پایانش را چه کسی داند؟ شیرین یا تلخ، عشق حکایت خود را خواهد نوشت...