دستِ گرمش روی کمرم سنگینی می‌کرد. "گرسنه‌ای؟" دروغِ نازکی برای پنهان کردن آنچه هر دو می‌دیدیم: کبودیِ انگشت‌مانند دور گردنش، مثل حلقه‌ای از یک دعوای خاموش.واکنشم غریزی بود: پرت کردن دستش، فرار با قدم‌های لرزان. باد به صورتم می‌خورد، ولی صدای ضربان قلبم از آن هم بلندتر بود. وقتی درِ خانه را پشت سرم کوبیدم، تازه فهمیدم دارم از چه فرار می‌کنم—نه از او، از این که می‌ترسیدم جواب را بدانم...