اسم رمان : فاصله فاصله [جلد 1] [مجموعه پشت ماسک]
نویسنده : LUNA MASON
ژانر : عاشقانه، مافیایی، اروتیک
تعداد صفحات : 550
کِلِر
از یه مبارز خیابونی، رسیدم به قهرمان بوکس سنگین وزن دنیا. هیچکس نمی‌دونست که در کنارش، یه هیولا هم بودم. یه شکارچی توی سایه‌ها. تا وقتی اون دختر بریتانیایی اومد وسط زندگیم و همه چی رو بهم ریخت. خواستنش برای هردومون خطرناک بود، ولی با این حال، بازم سمتش رفتم و حالا یه انتخاب بیشتر ندارم. برای آزادیِ خودم بجنگم… یا آزادیِ اون.
سییِنا
تازه مجرد شدم و قسم خوردم دیگه طرف مردا نرم، تا اینکه اون اومد. وقتی نقابش کنار رفت و حقیقت معلوم شد، هنوز می‌تونم کنارش بمونم؟ حتی اگه به قیمت جونم تموم شه؟ می‌تونیم از ترسامون نسبت به عشق عبور کنیم و برای خوشبختیمون بجنگیم؟
خلاصه رمان :
ده روز عزاداری برای خودم دیگه کافیه. اتاق
کوچیکم توی تاریکی مطلقه، به لطف اختراع فوق العاده ای
به اسم پرده های تاریک کننده. مثل یه پیله گرم و نرم توی
پتوی سنگینم فرو رفتم، دور و برم پر از دستمال
کاغذی های خیس شده از اشک و آب دماغه. تنها تعامل
انسانی این روزهام هم، برادران سالواتوره بودن که از
توی تلویزیون نگام میکنن. زندگیم انگار فقط یه سری
فاجعه های پشت سر همه.
ده روز پیش، نامزدم… الان دیگه “نامزد سابقم” رو دیدم
که داشت با یه بلوند قدبلند روی پیشخوان آشپزخونه خوش
میگذروند. زندگیم جلوی چشمام فرو ریخت، همون لحظه
که قلبم تیکه تیکه شد. اونقدر سرگرم مهمونش بود که حتی
نفهمید حلقه ی نامزدیم و پرت کردم سمت سرش و از خونه
زدم بیرون… با یادآوریش میلرزم. این احمق مزاحم، حالا
که وجدانش بیدار شده، داره از همه جا پیام میفرسته، با
اینکه از همه ی صفحات مجازی بلاکش کردم
و این ده روز دوری از نور خورشید و غرق شدن توی
حال بدم، به یه چیز پی بردم… غم و غصه ام بیشتر بابت
خود “خیانت” نبود. راستش فکر کنم عاشق “ایده ی جیمی
بودم، نه خود واقعیش. شاید من
واقعا دوست داشتنی نیستم. ً
آهی میکشم و پتو رو محکمتر دور گردنم میپیچم. وقتی
پدرت رهات کرده و مادرت یه دائم الخمر بی توجهه،
معلومه که عزت نفس درستی نداری. چیزی که دارم با
تراپیستم روش کار میکنم. یه جایی بین اینهمه درد،گول
عشق و نیاز به یه مرد، قضاوتم و مختل کرده بود. فقط
میخواستم یه نفر باشه که بهم ثابت کنه براش کافیم.
از بچگی مسئول خودم بودم، قبل از اینکه خونه ی مسموم
خانوادگیم تو لندن رو ترک کنم. هجده سالم بود که زندگیم
و جمع کردم و با بورس جامعهشناسی، رفتم دانشگاه کلمبیا.
اون دختر پرانرژی و پر امید، الان اگه من و ببینه، از
عصبانیت منفجر میشه. گوشیم و از روی پاتختی خالی
برمیدارم، نورش چشمم و میزنه. با چشمای اشکی،
مجبورم چند بار پلک بزنم تا بتونم صفحه رو ببینم.
بیست و چهار تماس از دست رفته و سه تا پیام. با مالیدن
شقیقه هام سعی میکنم از شر این سردرد لعنتی خالص شم
و آخرین پیامهای آزاردهنده رو باز میکنم
