عشقی که در پس دیوارهای بلند منتظر است...دختری که یاد گرفته تکیه‌گاه خود باشد، حالا تکیه‌گاه دیگران است. هرچند چهره‌اش صلابت سنگ را دارد، اما قلبش نرمی ابریشم را حفظ کرده. در عمق وجودش، آرزوی کوچکی دارد: روزی کسی بیاید و بگوید "بگذار من هم تکیه‌گاه تو باشم". او که فکر می‌کند دیگر نمی‌تواند عشق بورزد، نمی‌داند که قلبش فقط به خواب زمستانی رفته و منتظر بهاری است که آن را بیدار کند.