اسم رمان : اطلس دل
نویسنده : برنه براون
ژانر : روانشناسی، هیجانی، خارجی
تعداد صفحات : 342
داستان ما را به سفری میان 87 مورد از احساسات و تجربیاتی که انسان بودن را معنا می کنند می برد.
و مهارتهای ضروری و چهارچوبی قابل استفاده را برای برقراری ارتباط معنادار با دیگران در اختیار ما می گذارد. همچنین ما را با زبان و ابزارهایی آشنا می کند تا به جهانی از انتخاب های جدید و شانس های دوباره دست پیدا کنیم و در این جهان تازه می توانیم داستان های شجاعانه و دلخراش زندگی خود را به گونه ای که موجب ایجاد ارتباط با دیگران شود به اشتراک گذاشته و به گفت و گو بنشبنیم.
خلاصه رمان :
من چگونه نگهدارنده آغاز شر ای احساساتی نیستم.
شاید به این دلیل است که من از آن دست افرادی هستم که
همه چیز را نگه می دارند؛ هر رسید و عکس و جعبه ی کهنه ی
فروشگاهی را از اوایل بیست سالگی ام اغلب این وظیفه ی
ناخوشایند را بر عهده داشتم که وسایل خانه ی بستگانی را که دیگر
نمیتوانستند در یک خانه زندگی کنند یا مرده بودند، جمع کنم. اگر
نسخه ی تدوین شده ی فیلم این کار طاقت فرسا وجود داشته باشه
من هرگز آن فیلم را تجربه نکرده ام. رقت بار است.
اولاً هیچ کس در خانواده ی من نمی پذیرد که ممکن است در مقطعی
مریض شود یا بمیرد. افراد خانواده ی من با حالتی از مخالفت در
چهره شان و آن وسایل لعنتی در کشوهایشان می میرند. این باعث
می شود که من و خواهرانم و سایلمان را جمع کنیم گریه کنیم ناسزا
بگوییم و از تک تک ابزارهایی که برای درمان آموخته ایم استفاده
کنیم تا وقتی خسته شدیم در مقابل یکدیگر مقاومت کنیم. این
در واقع تنها زمانی است که میخندیم؛ وقتی یکی از ما می گوید:
کاش میتوانستم خشمم را بر سر شما خالی کنم و دو نفر دیگر
بدون اینکه حتی سرشان را بالا بیاورند میگویند آره ما هم
همین طور.
هیچ لذتی در جمع کردن وسایل وجود ندارد. این یک کار فیزیکی
سخت و یک موقعیت دشوار عاطفی است. آیا آن را نگه دارم؟ آیا
وقتی کسی حواسش نیست آن را در سطل زباله بیندازم؟ آیا باید
احساس بدی داشته باشم؟ آیا من بد هستم؟ شاید باید همه ی
اینها را جمع کنم و اجازه بدهم وقتی نوبت به بچه هایم رسید
خودشان با آن کنار بیایند؟
وقتی به وسایل شخصی خود مینگرم میبینم پیش از اینکه ماری
کندو جالب باشد من برای خودم ماری کندویی بودم. درست
همان طور که متقاعد شده ام ماشینم پس از تعویض روغن سریع تر
حرکت میکند حس میکنم وقتی پنج کیسه پر از وسایل را به یک
پناهگاه محلی میبرم خانه ام نفس راحتی می کشد. یک حس رهایی
و سبکی وجود دارد و حس کنترل خانه بدون وسایل اضافی کمی
صاف تر می ایستد و من با چمدان های کمتر
احساس آزادی بیشتری میکنم.
پدر و مادر شدن پاکسازی را دشوار کرده است. در سال ۱۹۹۹، وقتی
الن را باردار بودم چیزی در تلویزیون دیدم یک نمایش واقعی یا
فیلم یا چنین چیزی که نشان میداد چگونه مادری تمام نقاشی های
پسرش را نگه داشته و از آنها برای تزیین میز شام مراسم پیش از
عروسی اش استفاده کرده بود. خدای من فشار زیادی را روی خودم
حس کردم از آن زمان به بعد هر یک از ۵۶۸۴ اثر هنری که
بچه هایم به خانه آوردند تبدیل به مذاکره ای احساسی در مورد
مراسم شام پیش از عروسی شان شد. در مقطعی متوجه شدم که اگر
این مراسم را در استادیوم برگزار نکنم یک جعبه از آثار گلچین شده
کافی است. برخی از این آثار را نگه داشتم آنها را قاب کردم و در
سراسر خانه آویزان کردم از برخی از آنها عکس گرفتم و وقتی
هیچ کس حواسش نبود تمامشان را در سطل زباله ریختم آن قدر
پایین که هیچ کس نمیتوانست ببیند.
