اسم رمان : ماموریت سرخ
نویسنده : الهام مشایری اشتیانی
ژانر : جنایی، درام، عاشقانه، انگست
تعداد صفحات : 336
نووآ جانسون که تک‌تیر‌انداز ماهر و معروفیه، تو آخرین مأموریتش شکست میخوره، فقط بخاطر اینکه میخواد از تنها قانونش پیروی کنه.
خلاصه رمان :
تو این یک ساعت دیگه نوشته های دستنبند دور دستهام رو هم حفظ شدم.
افبیآی، ایالت متحده آمریکا و حتی شماره سریال تولید این یه تیکه فلز.
– چند سالته؟
سرمو بالا میارم و قبل از اینکه به اون زن سیاهپوست و نسبتا ورزیده که بهم
خیره شده جواب بدم، نیمنگاهی به کارت روی سینه ش میندازم. مایلی اسکات
و بعد به چشمهاش خیره میشم.
– بیست و یک.
– انگیزهت برای کشتن جکسون جونز
چی بود؟
این چه سوال احمقانه ایه که میپرسه؟ این لعنتی ها واقعا برای پرسیدن اینجوری
سوالها حقوق میگیرن؟
– پول.
مشخصه که داره از جوابهای کوتاهم عصبی میشه. من هم عصبیم و البته
پشیمون.
نه بابت اینکه آدم کشتم.
بابت این پشیمونم که چرا برای دومین بار ماشه رو نکشیدم و خودم رو از قاتل
بودنه 56 مقتول به 57 تغییر ندادم. اینطوری شاید مجبور نمیشدم اینجا بشینم
و به این سوالات مسخره جواب بدم. شاید امشب میتونستم یه شیشه آبجو برای
خودم باز کنم.
فقط باید یکبار دیگه ماشه رو میکشیدم و ماموریت سرخ رو تموم میکردم.
یک ساعت قبل
بخاطر باد شدیدی که به صورتم میخوره، قبل از اینکه گردههای خاک تو
چشمهام برن، عینک تیراندازیم رو روی چشمهام تنظیم میکنم:
– لعنت به این باد!
همیشه موقع تیراندازی از همین موضوع کالفه میشم. هرچند تاثیر خاصی تو
تیراندازیم نداره اما به هرحال عصبیم میکنه. ولی خب اینکه همیشه از تو ارتفاع
تیراندازی میکنم هم دلیل خوبیه که چرا باد رو اعصابمه، واگرنه الان اواسط
بهاره.
دستهام که با دستکشهای بندانگشتی پوشیده شدن رو به نرده ها میرسونم و از
اون بالا نگاهم رو به زیر پاهام که بخاطره وجود ابرها چیزی معلوم نیست، میدم.
– یعنی الان نمیتونیم مأموریتمونو انجام بدیم؟!
وقتی صدای ناامید و نگران پسر کنارم رو میشنوم به سمتش برمیگردم.
حاضر، اماده و منتظر ایستاده تا بتونه تیراندازی من رو از نزدیک ببینه.
نیم نگاهی به لپتاپ تو دستش میندازم و نیشخندی میزنم:
– طوفان هم بیاد برای من فرقی نداره.
حالا که انگار خیالش راحت شده از اینکه قراره به خواسته ش برسه، لبخندی
میزنه و عینک طبیش رو روی چشمهاش تنظیم میکنه.
دوباره به سمت ارتفاع برمیگردم و کمی خم میشم.
اگه یه کوچولو دیگه خودم رو روی نردهها آویزون کنم، بعد از چند ثانیه و
پیمودن 102 طبقه، یه لایه ی جدید رو آسفالت قدیمی خیابون میشم.
